ଭାଗବତ କଥା–୪୨
ରାଜା ସତ୍ରାଜୀତ୍ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଖରେ ଲଜ୍ଜିତ ହେଲେ କାହିଁକି ଏବଂ ଅନୁତପ୍ତ ହେବାର କାରଣ କ’ଣ ଥିଲା ।
ରାଜା ସତ୍ରାଜୀତ୍ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ଉପାସକ ଥିଲେ । ସେ ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବଙ୍କର ପୂଜା ଉପାସନା କରନ୍ତି । ତାଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବ ତାଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ ମଣି ଦେଇଥିଲେ । ତାହାର ନାମ ଶ୍ଯମନ୍ତକ ମଣି । ଏ ମଣିଟି ଯେଉଁଠାରେ ପୂଜିତ ହୁଏ ସେଠାରେ ଧନସମ୍ପତ୍ତି ଭରିଯାଏ । ସେଠାରେ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ, ମହାମାରୀ, ଗ୍ରହପୀଡା ଓ ସର୍ପଭୟ ଆଦି ରହେ ନାହିଁ । ରାଜାସତ୍ରାଜୀତ୍ ଗୋଟିଏ ମନ୍ଦିର ମଧ୍ଯରେ ଏହି ଶ୍ଯମନ୍ତକ ମଣିଟି ରଖି ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବଙ୍କର ପୂଜା ଓ ସ୍ତବସ୍ତୁତି କରିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ମଣିଟିକୁ ପୂଜା କରନ୍ତି । ସତ୍ରାଜୀତ୍ ଶ୍ଯମନ୍ତକ ମଣିଟି ପାଇବା ଫଳରେ ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ଧନଧାନ୍ଯରେ ଭରପୁର ହୋଇଯିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ, ମହାମାରୀ ଓ ଗ୍ରହପୀଡା ଆଦି ଦୂର ହୋଇଯାଇଥିଲା ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଏହି ମଣିଟି ପାଇବା ଲାଗି ରାଜା ସତ୍ରାଜୀତଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କରନ୍ତେ, ସେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଏହି ଅନୁରୋଧକୁ ଅଗ୍ରାହ୍ୟ କରିଦେଇଥିଲେ । ଦିନେ ସତ୍ରାଜୀତଙ୍କ କନିଷ୍ଠ ଭ୍ରାତା ପ୍ରସେନଜିତ୍ ମଣିଟି ଗଳାରେ ପକାଇ ଘୋଡା ଚଢି ଜଙ୍ଗଲକୁ ଶିକାର କରିବା ପାଇଁ ଯାଇଥିଲା । ବନ ମଧ୍ଯରେ ଗୋଟିଏ ସିଂହ ପ୍ରସେନଜିତଙ୍କୁ ମାରିପକାଇ ମଣିଟିକୁ ନେଇଯାଇଥିଲା । ଭଲ୍ଲୁକରାଜ ଜାମ୍ବବାନ ସିଂହଟିକୁ ହତ୍ଯାକରି ମଣିଟିକୁ ହସ୍ତଗତ କରିଥିଲେ । ଏଣେ ରାଜା ସତ୍ରାଜୀତ୍ ଭାଇ ଫେରିବାର ନ ଦେଖି ଭାବିଲେ ଯେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପ୍ରସେନଜିତଙ୍କୁ ହତ୍ଯାକରି ଏ ମଣିଟି ହସ୍ତଗତ କରିଛନ୍ତି । ସେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଅପବାଦ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ରଟନା କରିବାରୁ ଏହି ଅପବାଦ ଦୂର କରିବା ପାଇଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୈନ୍ଯମାନଙ୍କ ସହ ପ୍ରସେନଜିତଙ୍କର ସନ୍ଧାନ ନେବାକୁ ବନ ମଧ୍ଯରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ । ବନ ମଧ୍ଯରେ ଯାଉ ଯାଉ ସେ ପ୍ରସେନଜିତ୍ ଓ ତାର ଘୋଡାର ମୃତଦେହ ପଡିଥିବାର ଦେଖିଲେ । କିଛି ଦୂରରେ ଗୋଟିଏ ସିଂହ ମଧ୍ଯ ମରି ପଡିଥିବାର ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲେ । ଆଉ କିଛି ଦୂର ଆଗକୂ ଯିବା ପରେ ସେ ଦେଖିଲେ ଯେ ଏକ ପର୍ବତ ଗୁମ୍ଫାର ଦ୍ବାର ଦେଶରେ ଗୋଟିଏ ଶିଶୁ ମଣିଟି ଧରି ଖେଳୁଛି । ଜଣେ ଅପରିଚିତ ଲୋକକୁ ସେଠାରେ ଦେଖି ଶିଶୁଟି ଚିତ୍କାର କରିବାରୁ ସେଠାକାର ରାଜା ଜାମ୍ବବାନ ଧାଇଁ ଆସିଲେ । ଶିଶୁଟି ଥିଲା ତାଙ୍କ ପୁତ୍ର । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିଲେ ମୁଁ ଏହି ମଣିଟି ନେବା ସକାଶେ ଆସିଛି । ମୋତେ ମଣିଟି ଦେଇଦିଅ । ଜାମ୍ବବାନ ଏଥିରେ ସମ୍ମତ ନ ହେବାରୁ ଉଭୟଙ୍କ ମଧ୍ଯରେ ଯୁଦ୍ଧର ସୂତ୍ରପାତ ହେଲା । ଜାମ୍ବବାନ ଯୁଦ୍ଧରେ ପରାସ୍ତ ହେଲେ । ଜାମ୍ବବାନ ବୁଝିପାରିଲେ ଯେ ସେ ଯାହାଙ୍କ ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରୁଛନ୍ତି ସେ ସାଧାରଣ ମନୁଷ୍ୟ ନୁହଁନ୍ତି । ସେ ହେଉଛନ୍ତି ସ୍ବୟଂ ଭଗବାନ । ଜାମ୍ବବାନ ଥିଲେ ରାମଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ଭକ୍ତ ଜାମ୍ବବାନଙ୍କର ବଂଶଧର । ତାଙ୍କର ମନେହେଲା ,ତାଙ୍କର ଇଷ୍ଟଦେବ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ହିଁ ଏଥର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରୂପେ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଛନ୍ତି । ଜାମ୍ବବାନ କହିଲେ ପ୍ରଭୁ,ମୁଁ ବୁଝିପାରିଛି, ଆପଣ ସେହି ଆଦିପୁରୁଷ ବିଷ୍ଣୁ ଯିଏ କି ରାମ ଅବତାରରେ ରାବଣକୁ ବଧ କରିଥିଲେ । ମୋ ଆଖିରେ ଆପଣ ହିଁ ମୋର ଇଷ୍ଟଦେବ । ଦେବକୀ ନନ୍ଦନ ଜାମ୍ବବାନର ସ୍ତବରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ତାର ମଥା ଉପରେ ହାତ ରଖି ଗମ୍ଭୀର କଣ୍ଠରେ କହିଲେ ,ହେ ଜାମ୍ବବାନ, ମୁଁ ଏହି ମଣିଟି ପାଇଲେ ମୋ ନାମରେ ରଟିଥିବା ମିଥ୍ଯା କଳଙ୍କ ଦୂର କରିବି । ଜାମ୍ବବାନ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଶ୍ଯମନ୍ତକ ମଣି ଏବଂ ଏହା ସହିତ ନିଜର ଏକମାତ୍ର କନ୍ଯା ଜାମ୍ବବତୀକୁ ମଧ୍ଯ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ହାତରେ ଅର୍ପଣ କରିଥିଲେ ।
ଅନେକ ଦିନ ବିତିଗଲା, ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କାହିଁକି ଫେରିଲେ ନାହିଁ ବୋଲି ଦ୍ବାରକାରେ ହାହାକାର ପଡିଗଲା । ଏହି ସମୟରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଶ୍ଯମନ୍ତକ ମଣି ଓ ପତ୍ନୀ ଜାମ୍ବବତୀଙ୍କୁ ସଙ୍ଗରେ ଧରି ଦ୍ବାରକାରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଲେ । ଦ୍ବାରକାକୁ ଫେରିଆସି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମଣିଟି ଉଦ୍ଧାର କରାଯିବାର ସବିସ୍ତୃତ ବୀବରଣୀ ପ୍ରକାଶ କରିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଦ୍ବାରକାବାସୀଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତିରେ ସତ୍ରାଜୀତଙ୍କୁ ମଣିଟି ଫେରାଇଦେଲେ ।
ସତ୍ରାଜୀତ୍ ଇତିପୂର୍ବରୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମରେ ଯେଉଁ ମିଥ୍ୟା ଅପବାଦ ପ୍ରଘଟ କରିଥିଲେ, ସେଥିନିମନ୍ତେ ଘୋର ଲଜ୍ଜିତ ହେଲେ ଏବଂ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଚରିତ୍ର ପ୍ରତି ଆଞ୍ଚ ଆଣିଥିବାରୁ ଅନୁତପ୍ତ ହେଲେ । ସେ ଅନେକ ଚିନ୍ତା କରି ସ୍ଥିର କଲେ ଯେ ଏହି ମଣିଟି ସହ ତାଙ୍କର ରୂପବତୀ ଓ ଗୁଣବତୀ କନ୍ଯା ସତ୍ଯଭାମାଙ୍କୁ ବିବାହ ଦେବେ । ଭଗବାନ ଯଥାବିଧି ସତ୍ଯଭାମାଙ୍କର ପାଣିଗ୍ରହଣ କଲେ । ଉପହାର ସ୍ବରୂପ ମିଳିଥିବା ଶ୍ଯମନ୍ତକ ମଣିଟିକୁ ସତ୍ରାଜୀତଙ୍କୁ ଫେରାଇ ଦେଇ କହିଲେ ଆପଣ ସୂର୍ଯ୍ୟଭକ୍ତ, ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବ ଆପଣଙ୍କୁ ଦେଇଥିବା ମଣି ଆପଣଙ୍କ ପାଖରେ ରହି ପୂଜା ପାଉଥାଉ । ଆମେ ନିଶ୍ଚୟ ଏହାର ଫଳ ଭୋଗ କରିବୁ ।
ସଂଗ୍ରହକାରୀ–ନରେନ୍ଦ୍ର ପ୍ରସାଦ ବେହେରା, ଆଳଦା, ଖଇରା,ବାଲେଶ୍ବର
